Afgelopen week stonden de kranten vol met artikelen over de slechte werking binnen de gezondheidszorg. Vooral het artikel van Hugo Borst kreeg warme belangstelling.
Medewerkers kunnen hun (zorg)werkzaamheden niet meer uitvoeren omdat er de laatste jaren een enorme druk is ontstaan op de administratieve vastlegging en allerlei (wettelijke) regels . De regeldruk wordt dan met name vanuit de omgeving (lees: overheid) opgelegd. Als we dit blijven volhouden komt de hele zorgsector krakend tot stilstand.
Een van de redenen waarom we in deze situatie zijn terechtgekomen is, dat er nooit is gekeken waarom iets wordt gedaan. Wetgeving verandert, beleidsregels worden aangepast, de informatievraag (eis) neemt toe. Kortom wijziging op wijziging.
Doordat er als gevolg van voortdurende veranderingen steeds minder inzicht is in de werkwijze binnen de zorginstellingen, komen deze in een neerwaartse spiraal terecht. De organisatie wordt complexer met als gevolg hogere werkdruk, veel spanning en een toename van het ziekteverzuim.
En last but not least, er is minder animo om te gaan werken in de zorg.
Hebben zorginstellingen voldoende mogelijkheden en kennis om hun processen te optimaliseren?
Een vraag die voortdurend gesteld zou moeten worden is: Waarom doen we iets?
